Vallen en weer opstaan

Jeetje mina. Ik had niet gedacht dat dit zo groot effect op de wereld zou hebben. Als je het nieuws hoorde in China was het allemaal nog zo ver weg. Ik dacht vorige maand dat ik nog wel naar Nederland zou kunnen komen, ik ben heel blij dat ik gekozen heb om niet te gaan. Want de situatie in Frankrijk, Spanje en Nederland lenen zich totaal niet om op "vakantie" te gaan. Het kan en mag trouwens ook niet.

Ik ben nog steeds ontzettend blij dat ik de stap heb gezet om naar Frankrijk te verhuizen, maar de verschillen tussen de landen merk je met elke ervaring die je op doet. Zo ook weer met het coronavirus. Ik volg het nieuws in Nederland en Frankrijk, als ik dan de twee persconferenties van Macron en Rutte naast elkaar leg, wauw! Macron heeft in zijn persconferentie wel 5 keer gezegd: "het is oorlog, het is oorlog". Tuurlijk bevinden we ons in een crisis. Maar de nuchtere duidelijke taal van Rutte mis ik. Helaas is er hier in Frankrijk een totale lockdown nodig. Sommige mensen hebben echt totale schijt aan andere en blijven gewoon de straat op gaan.

Een totale lockdown, jeetje. Net nu mijn gezondheid beter ging, ik sociale dingen aan het ondernemen was, word je weer terug gefloten, dit keer niet door mijn lichaam maar door de overheid. Eigenlijk word je gevraagd om gewoon thuis te blijven tenzij je echt de deur uit moet, in mijn geval voor boodschappen of de honden uitlaten.

En als je dan de deur uit wil moet je niet vergeten om een 'attestation de deplacement derogatoire' in te vullen. Dit is een bewijs van verplaatsing. En de fransen zouden de fransen niet zijn als je bij elke verplaatsing een nieuw formulier moet printen, want deze mag niet met potlood worden ingevuld.

Dit formulier heeft de afgelopen weken niet voor opschudding gezorgd, want mensen bleven zich verplaatsen voor redenen die de overheid niet goed vond. Dus nu, mag je nog maar in een straal van 1 km er 1 uur er op uit. Hoe kan dit gecontroleerd worden? Door naam, adres en tijdstip dat je het huis verlaat. En er wordt gecontroleerd!

Ik vind de fransen echt digibeten (sorry). Alles gaat met papier en de post, voor mij ontzettend wennen, dus ik was erg verbaasd dat ik nu het attestation de deplacement derogatoire kan invullen op mijn telefoon, en deze een QR-code genereert die de politie kan scannen. Wat ik dan wel weer goed vind, ze kondigen maatregelen af, en ze controleren deze dus ook. Ik weet niet hoe vaak ik al gecontroleerd ben.

Hou het hoofd koel.

Je kan hoog of laag springen chagrijnig gaan zitten doen, maar aan deze situatie kan niets veranderd worden. Het seizoen van mijn bed en breakfast zou in april van start gaan, maar nu zijn alle boekingen geannuleerd, en niemand weet of die er dit jaar nog gaat komen. Dit jaar zit vol met verassingen. Ik word met veel dingen in het diepe gegooid, het is vallen en weer opstaan. Maar daar leert men het meeste van, want ja ik ben dit jaar heel veel wijzer geworden. Waar een persoon normaal misschien een aantal jaar over doet heb ik heel veel meegemaakt dit jaar. Huis kopen, ziekenhuis, samenwonen, oh en nog een keer het ziekenhuis, verhuizen, papieren in orde maken, een vreemde taal leren, een lockdown, tuinieren en nog veel meer.

Ik ben niet een persoon die niks kan gaan zitten doen, dus steken we de handen uit de mouwen. In en om het huis is het enorm opgeruimd, de garage ziet er picobello uit. Alle hokken zijn helemaal georganiseerd. En wat ben ik blij dat Matthieu net zo gek is op het gebied van opruimen als dat ik ben. En de tuin wauw, daar ben ik toch wel erg trots op.

Toen ik hier kwam wonen was ik nog een leek op het gebied van tuinieren, maar als je je ergens in verdiept en het ook leuk vindt kan het snel gaan. De tuin ligt er prachtig bij (ja en ook met toedoen van Matthieu) maar de groentetuin is mijn expertise. Met een beetje hulp van papa, die vroeger ook in de tuin heeft gewerkt, helpt hij mij met het aanleggen van mijn groentetuintje.

Het is vooral nu nog zaaien, dus veel is er nog niet te zien. Maar er komt sla, tomaten, bonen, wortelen, prei, bieten, courgette, pompoen, komkommer en pepertjes. Het geeft mij enorm veel rust, en je zult denken je hebt daar toch niemand om je heen dus rust. Ja dat klopt zeker, maar mijn hoofd werkt wel op volle toeren.

Het is niet niks op slot te zitten in huis en eigenlijk niemand zien, alleen af en toe de buren en Matthieu. Ik ben enorm dankbaar dat Matthieu hier is, want mijn hemel anders was mijn wereld helemaal klein. En hallelujah bestaat er internet. Want dat geeft de mogelijkheid om familie en vrienden bijna elke dag te spreken.

En dat geeft ook de mogelijkheid om mijn kleine neefje elke dag te zien, of het nu een filmpje, een foto of FaceTime is, ik ben zo blij dat dit bestaat. 15 maart is mijn zus dan eindelijk bevallen. Ik ben zo een ontzettende trotse tante. Helaas is het nodig om de kleine nu te beschermen in deze tijd, dus voor nu alleen nog even raambezoek. Maar ik weet zeker dat alles dubbel en dwars goed gemaakt wordt en die kleine komt niks tekort, want die heeft een ontzettend lieve ouders. Ik ben dan ook heel erg trots op jullie en ik kan niet wachten om mijn neefje helemaal plat te knuffelen.

Ik hoop dat er snel een einde aan deze toestand komt en dat ik nog een paar maanden open kan gaan, want ik kan niet wachten om weer gasten te kunnen ontvangen. Voor nu stay safe