Nooit te oud om te leren

Ik heb nooit veel gedeeld over mijn ziektes, en heb mij daardoor soms heel alleen gevoeld en niet begrepen. Al is uitleggen wat ik heb bijna onmogelijk. Want hoe kun je uitleggen dat je elke dag pijn hebt, en in de wintermaanden dit een hel is en de zomermaanden er prima mee te leven is. Zelf snap ik het ook eigenlijk ook niet. Maar toch merk ik nu ik dit heb gedeeld, al is dit via mijn blog wat dat teweeg brengt. Enorm veel lieve berichten en soms ook vanuit onverwachte hoeken. Dan denk je terug, had ik dat niet veel eerder moeten doen? Achja je bent nooit te oud om te leren.

De dagen tikken voorbij. Ik merk nu pas hoe zwaar het eigenlijk allemaal alleen is. En het niks kunnen doen, en je alleen maar verplaatsen van het bed naar de bank gaat mij langzaam opbreken. Want lichamelijk ziek zijn is zwaar, maar het niks kunnen doen zit niet in mijn aard, en daar word ik lichtelijk "depressief" van. En vooral het merken dat je lichaam niet doet wat je wil. Ondertussen heb ik het geaccepteerd, maar voor een vrouw van 27 die midden in het leven staat en dan een lichaam van een vrouw van 90 heeft, hoe kun je dat ooit accepteren? Eigenlijk niet. Dus is het leren dansen in de regen.

Dus gezond eten, accepteren dat er dagen tussen zit dat je echt niks kan, en zorgen voor mijn twee lieve hondjes. Want zonder deze twee lieve aapjes was het een hel geweest.

Het is net alsof de honden voelen wat er aan de hand. Ze wijken geen moment van mijn zijde. En deze liefde kan ik goed gebruiken. Het zijn mijn maatjes voor het leven, en voor elkaar zijn ze dat ook.

Langzaam aan gaat het elke dag wat beter. Ik heb mij drie weken beroerd gevoeld, maar ik merk dat het rusten, wat ik mijzelf heb verplicht, ondanks dat ik daar heel ongelukkig van wordt zijn vruchten afwerpt en natuurlijk de medicijnen doen hun werk ook goed. Het is leven van dag tot dag. De ene dag denken yes ik kan het weer aan, en de andere dag voel je je belabberd. Ik heb geleerd dat ik nooit meer mijn grenzen moet opzoeken, maar een balans moet vinden. Dit lukt mij aardig, niet altijd;).

Ik geloof niet in toeval, want deze drie weken, waarvan ik er twee de agenda heb dicht gezet kwamen er geen boekingen binnen. Maar nadat ik het lichamelijk weer een beetje aankon, kwamen er weer boekingen binnen. En ik had iets leuks om naar uit te kijken, want Aarie Penarie kwam voor 10 dagen naar Vernet.

Aarie Penarie halen

Ik heb er enorm naar uitgekeken om Aar op te halen. Want ik kan toch wel zeggen dat hij 1 van de dierbaarste vrienden is die ik heb. We kennen elkaar door en door goed, en als we samen zijn voelt alles zo vertrouwd.

Het lijkt wel een vloek, maar als vrienden mij hier komen opzoeken lijkt het weer niet mee te zitten, dus vandaag ook niet. Het komt met bakken uit de lucht. Gelukkig blijft hij 10 dagen en je zou zeggen dat daar toch wel een paar mooie dagen tussen moeten zitten.

Ik knap enorm op met iemand vertrouwds om mijn heen. Ik heb de hele week wat gasten gehad, mensen die mee eten, en Aaron die enorm veel klusjes in huis heeft gedaan. Ik moet tussen de middag echt wel gaan slapen, anders red ik het niet. Maar je ziet maar hoe fysiek en mentaal met elkaar tot in relatie staat. Helaas is de tijd enorm snel gegaan, en dan zie je dat 10 dagen eigenlijk te weinig is. Aarie bedankt! (L)

Sinterklaas in France

In Nederland doe wij met de familie altijd aan sinterklaas, maar naar Frankrijk verhuizen betekent ook dat je niet overal meer bij kunt zijn. Maar lang leven de technologie, ik ben er niet bij in levende lijven, maar wel via de livestream. Zo heb ik toch ons ritueel van surprises en gedichten kunnen meemaken. Voor mij geen surprise, maar wel een doos vol lekkere dingen (die hier niet in Frankrijk te verkrijgen zijn, grrrrr) een cadeautje en gedichten. De sport in de familie is met de gedichten Noortje aan het huilen krijgen, wat vrijwel elk jaar gebeurd, maar dit jaar is het ze niet gelukt, maar was iemand anders aan de beurt. De hormonen spelen hier waarschijnlijk ook een rol;).

Vooruitzicht

Gelukkig gaat het elke dag iets beter, en heb ik een ontzettend fijn vooruitzicht. Want mijn lieve vriendje komt weer naar Vernet om samen kerst en Oud en nieuw te vieren!

In gedachten houden dat er weer betere dagen aan gaan komen, en dat je het leven moet nemen zoals het komt maakt mij ondanks de K U T dagen een dankbaar mens. Want als dit je uitzicht is in de ochtend kun je toch ook niet anders.