Het is ongelooflijk maar de gasten blijven komen en gaan. Natuurlijk het is een droom die uitkomt, maar vergis je niet, het is hard werken!
Het is niet alleen de kamers schoonmaken en het ontbijt serveren. Maar de administratie, promotie, boodschappen, de tuin, andere huishoudelijke taken en nog veel meer. Dus voor mij de taak om te zorgen dat ik goed voor mijzelf blijf zorgen, want ik moet niet vergeten dat ik eigenlijk nog steeds ziek ben, de sarcoidose is niet altijd actief en mijn bloedziekte is onder controle, maar ik moet altijd en dan ook altijd blijven oppassen. Gelukkig heb ik nu iemand die tegen mij zegt: Noortje ga is rusten.
Al in mijn eerdere blog zei ik dat mensen zich steeds afwisselen, maar er komt natuurlijk een tijd aan dat ik hier alleen zit, en dat wetende voel ik mij niet altijd even goed. Het is toch best eng alleen in een ”vreemd“ land.
Maar ik weet dat ik niet alleen ben. Na een drukke dag is je bedje heerlijk. En als je dan midden in de nacht wordt wakker gemaakt door je lieve vriend Die is helemaal speciaal voor mij de auto in gestapt (stiekem ook omdat hij mij ook mist) en hij blijft voor maar liefst 5 nachtjes. Dan weet je 100 procent, je bent niet alleen.
Om de tijd tussen werken en privé goed te verdelen helpt Matthieu en de meiden die er nog zijn mij enorm mee met het huis, de tuin en de gasten. Door deze mensen kan ik naast werken ook echt genieten van de nog maar 3,5 week dat ik hier zit. Ja ik woon hier pas 3,5 week! Er is zoveel gebeurd en alles is zo snel gegaan. Bizar.
Door ook te genieten en te rusten deze dagen weet ik het alleen maar meer, deze jongen, wauw! Wat heb ik eens een keer geluk, iemand die ook voor mij zorgt, die mij echt ziet staan en naar mij luistert.
maar aan alle moois komt een eind.
Hij wordt gebeld en moet op missie,
gelukkig naar Parijs, maar niet wetende hoe
en wat ben ik niet zo goed in zoals de meeste van jullie weten. Maar dat is helaas niet anders.
Dus kop op! Dit klinkt alsof ik dit heel makkelijk kan, maar als je mij goed kent weet je dat dit voor mij niet makkelijk is, maar juist heel moeilijk. Maar na regen komt zonneschijn.
Afscheid van Nikita & Rachella
Deze week zat er aan te komen, maar helaas heb ik ook afscheid moeten nemen van Nikita en Rachelle, die gaan hun wereldreis vervolgen naar Barcelona, New York en Mexico. ‘S avonds nog lekker uit eten geweest, niet door hebben dat ze morgen al weg gaan.
De volgende ochtend bepakt en bezakt afgezet bij de bus, die regelrecht naar Perpignan gaat, vanuit daar nemen ze een bus naar Barcelona. Gelukkig nog net voor de verkiezingen, anders was het denk ik niet leuk geweest.
Van veel gasten te horen gekregen dat Noord Spanje wel op zijn gat ligt, grenzen gesloten en stakingen die niet altijd even vredig aflopen. Maar daar zullen deze meiden weinig last van gehad hebben.
Meiden ik wens jullie enorm veel plezier met jullie reis en nogmaals bedankt voor alles!
Dit is het dan.
Daar sta je dan.... Alleen in een enorm groot huis. Even alles laten bezinken, want het was een rollercoaster afgelopen weken.
ik heb al wat dingen opgenoemd waarom ik naar Frankrijk ben gaan verhuizen. Maar het belangrijkste is toch wel mijn gezondheid. Het waren enorm zware jaren, want het ontdekken, van niet 1 maar 2 ziektes gaat je niet in de koude kleren zitten. Maar je leert er mee om te gaan. Je leert te dansen in de regen.
Over het algemeen gaat het goed, alleen de wintermaanden zijn voor mij verschrikkelijk, en mocht dat weer wat we in Nederland hebben totaal anders zijn in Frankrijk. Woehoeee!
Tenminste dat dacht ik, want helaas is hier ook de echte kou gekomen, en dit slaat meteen op mijn lichaam. Wat resulteert in een dubbele longontsteking, en een lichaam wat ontzettend zwak is, en vecht tegen de ontstekingen (42 graden koorts). Dus we hebben hier in Frankrijk ook het ziekenhuis van binnen en van buiten gezien.
Ik weet dat ik dit aan kan, maar helemaal alleen zijn, in een vreemd land en je doodziek voelen is zwaar, heel zwaar. Het kan daarom ook geen toeval zijn dat er in het ziekenhuis een Nederlandse vrouw werkt. Haar super, fijne, lieve en goede zorg heeft me er doorheen getrokken en natuurlijk de medicijnen, onder andere een zware prednison kuur...
Na twee ontzettend zware weken, de details zal ik jullie besparen, ben ik zoals altijd er weer bovenop gekomen, tenminste de koorts is weg.
Na regen komt altijd zonneschijn.
Nu is het een kwestie van weer herstellen, langzaam weer mijn dagen gaan vullen, gezond eten, langzaam sporten. Ik hoor mensen al denken, had je geen gasten dan? Nee gelukkig niet. En in deze moderne tijd kun je gelukkig agenda’s sluiten, want één ding wat ik heb geleerd, is dat gezondheid het aller belangrijkste is. En met een beginnend bedrijf is dat totaal niet handig, maar geluk bij een ongeluk, ligt het toerisme midden november ook plat.
Ik had mij de eerste weken heel anders voorgesteld, maar wetende dat ik mij in deze situatie ook kan redde, maakt mij stiekem toch wel trots. Maar je merkt nu dat Frankrijk toch niet om de hoek is, want familie en of vrienden kunnen niet even langs komen. Maar wetende dat ik maar 1 keer hoef te vragen om hulp en dat de hulptroepen dan meteen komen, maakt van mij ondanks dat ik mij nog steeds niet 100% voel een sterke vrouw. Dank je wel iedereen voor de steun afgelopen weken.
Ook Matthieu, helaas niet hier kunnen zijn door werk, maakt het ontzettend zwaar. Maar hoe je ondanks dat je ver weg bent, er toch voor mij bent, en de geduld die je met mij hebt. Maakt mij een gelukkig mens.
Ik wil graag afsluiten met dit liedje, want
" La vie est belle"
Comments