Ik woon nu 5 maanden in Frankrijk. En er zijn mij toch wel een aantal dingen opgevallen. Niet perse negatief, maar wel anders dan in Nederland. En als nuchter Nederlands meisje wel even wennen.
Negen van de tien afspraken die je hier maakt zijn een schatting van tijd. Dus als je een afspraak om 11 uur hebt, ga er dan zeker niet vanuit dat je een afspraak hebt om 11 uur. De notaris, de verzekeringsmaatschappij, de bank, de klusjesman, de bakker, de telefoonmaatschappij, de tennisleraar niemand doet hier aan tijd. Voor mij een goede leer les, want je moet hier geen haast hebben. Gelukkig deed ik daar ook niet mee in Nederland, maar bij mij is afspraak wel een afspraak. Dus ik zit netjes tien minuten van te voren in de wachtkamer, waar ik vervolgens 45 min, soms wel 60 min zit te wachten. En als je dan eindelijk aan de buurt bent, een hele kleine sorry, maar eigenlijk moet je gewoon accepteren dat dit hier de gang van zaken is.
Want nog zo iets, de directheid en de nuchterheid hebben ze hier niet. Dus als je ze hier mee confronteert, hallo afspraak is afspraak maak je daar geen vrienden mee. Dus het zaken doen gaat hier anders. Heel anders. Waar vooral ik met mijn soms nog al primaire reactie heel erg mee moet oppassen.
Fransen zijn ook dol op papierwerk, mijn hemel wat is Nederland goed geregeld, veel dingen gaan via het internet. Hier gaat alles maar dan alles via de post. Daarom loopt de post hier waarschijnlijk nog zo goed.
Maar voordat je dingen op de post kan doen moet je weten wat er op de post gedaan moet worden. En daarvoor bel ik dan even voor informatie. Gelukkig is mijn Frans al een stuk beter, maar zelfs voor iemand die vloeiend Frans spreekt is dit geen doen. Je wordt van het kastje naar de muur gezonden. Hoe moeilijk kan het zijn denk je. En weer tot tien tellen, en geduld hebben. De meeste dingen zijn nu wel geregeld, maar bijvoorbeeld een contract van de zonnepanelen op jouw naam zetten zou een eitje moeten zijn, nou nee, we zijn hier al ruim 5 maanden mee bezig. Ja 5 maanden.
En eindelijk mijn zorgverzekering is geregeld. Gelukkig heb ik een papier met mijn nummer, want een Carte Vital (een verzekeringspas) duurt hier ook een eeuwigheid.
Ik beland hier echt in een wirwar van dingen. Je denkt dat je er bent en dat alles geregeld is, maar dan gebeurd er iets waardoor het niet geregeld is.
Enfin.
Naast alle dingen regelen is ondertussen de volgende gast gearriveerd. Lianne heeft een hele busreis gemaakt (+/- 22 uur) om ons te bezoeken. Matthieu die is volop aan het werk. Dus ik haal Lianne in Perpignan op. En wat een geluk het is super mooi weer. Dus we hebben heerlijk genoten van een dagje Perpignan. Koffie gedronken, het paleis bezocht en heerlijk gegeten.
Je weet dat je een echte vriendin hebt als je samen bent en alles voelt weer als vanouds. We hebben samen veel meegemaakt, maar dat ze nu hier in Frankrijk is zegt natuurlijk enorm veel, dat het dus niet uitmaakt waar je woont, hoe vaak je iemand spreekt, maar wetende als je iemand belt die persoon altijd klaar staat, dat is vriendschap.
Helaas konden we niet niet naar de baden, want de hechtingen werden eruit gehaald. Maar dat is dus een goede om nog een keer terug te komen;).
De rest van de week hebben we lekker gerelaxt en wandelingen gemaakt. Waar 1 wandeling toch wel uitsprong. S ochtends bij het ontbijt hadden we een wandeling uitgekozen, eenmaal op locatie dachten we de juiste route te hebben gevolgd, maar holie deze ging wel heel erg omhoog. We hadden besproken dat we niet heel die berg omhoog zouden gaan, maar we zijn allebei doorzetters en hebben een mentaliteit van “niet zeuren maar gaan”, 2 uur later stonden we boven op de berg. We zijn in zijn totaliteit 800 meter omhoog gegaan. En we zijn ook beloond met een ontzettend mooi uitzicht. Na 3,5 uur gelopen te hebben waren we er ook wel klaar mee, en natuurlijk wisten we ook dat we niet de juiste route hebben gelopen.
Aan alles komt een einde. Een week gaat zo ontzettend snel, dus op zaterdagavond hebben we Lianne weer afgezet in Perpignan op de bus.
Ik moet zeggen dat ik er wel gewend aan raak dat mensen voor een korte duur blijven. Ik weet dat er altijd mensen blijven komen en dat geeft een fijn gevoel. Er is altijd iets om naar uit te kijken. De volgende gasten komen in April. En dat is het broertje van Matthieu en zijn vriendin, die ik voor het allereerst ga ontmoeten. Spannend maar heel blij dat ik zijn familie ga ontmoeten en dat zij ons huis kunnen bewonderen.
Maar eerst ga ik een weekje naar Nederland, om mijn kleine nichtje of neefje te bewonderen. Tenminste dat hoop ik. Ondertussen is het Coronavirus overal op het nieuws, en misschien gaan de grenzen dicht. En voor mij is het wel even twee keer nadenken of het wel verstandig is of ik op het vliegtuig stap. Ik doe wel alle voorzorgsmaatregelen, maar dat betekent niet dat iedereen dat doet en al voelt mijn lichaam een stuk beter, als ik logisch nadenk val ik gewoon in de risicogroep. Hier in Vernet en omstreken is er niks te merken van het virus, de winkels liggen gewoon vol, geen hysterie.
Ik hoop door de vele maatregelen die worden getroffen dat het virus over gaat, want ik begin nu te merken dat gasten de reserveringen gaan annuleren, heel begrijpelijk, maar voor de zaken niet goed. Het afgelopen half jaar is niet zonder slag of stoot gegaan. Maar door alle ervaringen word je een sterker mens, ga je andere keuzes in het leven maken en beseffen wat belangrijk is. En hier wonen met Matthieu, Ayla en Jacky is iets om dankbaar voor te zijn.
Comments