Jeetje, wat zijn het rare tijden. En wat kan een tijd als deze veel met een mens doen.
De Corona tijd hier was hoe ik het ook wend of keer zwaar. Helemaal als ik er nu op terug kijk. Ik weet ook wel, ik mag niet klagen, een groot huis, een grote tuin. Maar wij wonen hier pas 9 maanden, en als je ergens helemaal nieuw komt, begin je met een sociaal leven opbouwen. Dat hoofdstuk hebben wij moeten overslaan, en we waren op elkaar aangewezen. Dag in dag uit was Matthieu bij mij de enige persoon die ik zag. Want vergis je niet, de vrijheden die er in Nederland waren, waren er in Frankrijk niet. En natuurlijk is naast Matthieu wakker worden het fijnste wat er is, maar dat als enige sociaal contact hebben is voor een relatie zwaar, ook als je nog aan elkaar moet wennen, want samenwonen hebben we allebei nog nooit gedaan. Dus we zijn meteen in het diepe gegooid, nou als dat geen relatieproef is.
Gelukkig bestaat er zoiets als een telefoon, dus veel contact gehad met familie en vrienden. Maar wat heb ik in die tijd mensen om mij heen gemist. Even alleen zijn is fijn, maar zo lang, dat gaat psychisch iets met je doen. Ik ben iemand die door gaat, schouders er onder zet en gaan, dat is ook precies wat ik heb gedaan. Alle klusjes in huis zijn wel gedaan. Elk voordeel heeft zijn nadeel.
En dan kwam dat moment, eindelijk, waar ik zo lang op heb gewacht. De grenzen gaan open. Hier heb ik zo naar uitgekeken. Het betekent dat mensen weer kunnen gaan reizen, maar het aller belangrijkste, mama en papa kunnen komen. Je gaat iets pas beseffen en echt waarderen als iets niet meer vanzelfsprekend is. Ik zag in Nederland papa en mama best veel. Ja dat kan nu niet meer.
Papa en mama zijn hier iets meer dan twee weken geweest, en na een zware tijd, was dit zo intens fijn. Mensen om mij heen hebben. We hebben hele fijne momenten gehad, wandelen, spelletjes spelen, tuinieren (papa kan dat als de beste), lekker eten. Papa en mama, dank je wel voor alles, ik hou van jullie! Ik kan niet wachten tot jullie weer hier zijn.
De drie musketiers
Ondertussen is ons gezin ook uitgebreid. We hebben er lang over nagedacht, maar toen we hem zagen wisten we het meteen. Die gaat met ons mee naar huis, tot op de dag van vandaag hebben we daar geen spijt van. Want wat ben jij een lieve trouwe knuffelbeer Picasso. De kleine broer van Jacky en grote broer van Ayla.
Jouw verleden weten we niet, alleen dat je vastgebonden bent aan een boom en daar bent achtergelaten, je bent gevonden en in een SPA geplaatst, het dierenasiel in Frankrijk. Ik kan alleen maar denken, wie doet nou zo iets? Ze denken dat je vier jaar bent, een mix, herder en het andere weten ze niet. Picasso je bent hier welkom, en we zorgen dat je het beste leven krijgt, want dat verdien je.
Ik hou van vers eten, van kokkerellen met verse producten. Dat is hier in overschot te krijgen, maar als je dat zelf kunt verbouwen of verkrijgen is dat helemaal mooi. Dus heb we drie kippetjes die ons bijna elke dag van verse eieren voorzien. Het eerste ei is toch altijd een mijlpaal.
Yes! Er wordt weer geboekt
ik ben zo blij als een ei, want de boekingen gaan hard, heel hard. Juli loopt lekker vol en augustus is bijna compleet. Het harde werken doet mij goed, want nadat mijn ouders weg zijn gegaan raakte ik in een dipje, nu merkte ik pas hoeveel impact het coronavirus op mij heeft gehad.
Maar het werken, het contact hebben met mensen doet mij goed. Doordeweeks heb ik iemand die mij helpt met schoonmaken, zo kan ik mijn concentreren op de gasten en de tuin en hou ik genoeg energie over om naast het werken ook tijd voor mijzelf te hebben, of om iets leuk te doen. Want dat vind ik heel belangrijk. Het leven bestaat niet alleen maar uit werken. Geniet van elke dag. Maar dat is hier niet zo moeilijk, want ik word elke dag wakker naast een verschrikkelijk leuke lieve man, in een omgeving, huis waar je u tegen zegt. Nieuwsgierig geworden? Hier onder een klein filmpje van de bed and breakfast. Ik hoop jullie snel te morgen verwelkomen. Want dit gevoel, dit uitzicht zou ik met iedereen willen delen.
Comentarios