Helaas was het tekenen verplaatst van 1 oktober naar 7 oktober. Dus totaal ben ik nog drie weken in Nederland gebleven. Achteraf gezien maar goed ook, want wat is het intensief om van iedereen afscheid te nemen. En nee afscheid nemen bestaat niet, want hoop dat iedereen die mij lief is mijn nieuwe plek kan komen bewonderen.
Na een super afscheidsfeest (merci!!!) was ik er ook helemaal klaar voor. De maanden hiervoor alle voorbereidingen getroffen, tot zover dat kan. Want Fransen die houden van papieren, heel veel papieren.
De reis naar vernet en tekenen
De tijd dat ik in Nederland was, heb ik enorm veel spullen bij elkaar gesprokkeld. (Sorry mama en papa). een groot deel van de woonkamer stond vol, en ja dat moest allemaal mee in de auto. De vraag die gesteld werd door mijn ouders HOE?! Gelukkig heeft mijn vader een inpak talent! Want wonder boven wonder is bijna alles de auto in gegaan.
De wekker ging vroeg 04:45. Toen ik beneden kwam was mijn vader al druk bezig met koffie zetten en kwam tot de ontdekking dat Ayla ziek was. Omdat ze wel fit leek zijn we gaan rijden. Op naar Lotte.
Lotte stond helemaal klaar, en had gelukkig maar een klein tasje. (Want de auto zat echt tot de nok aan toe vol). Ayla voelde zich toch niet helemaal goed, want heel haar maaginhoud kwam eruit. Ze was nu toch wel een beetje zielig. Een dikke knuffel aan Charles gegeven en lets go!
we zijn 05:50 uit Utrecht vertrokken. We waren nog geen half uur onderweg en Ayla die kotst me toch naar voren. Heerlijk als je niet tegen die lucht kan en aan het autorijden bent. Dus ik half kotsend aan het rijden op zoek naar een tankstation, en als je er eentje zoekt zijn ze nooit ergens te vinden. Uit eindelijk gestopt en heel de boel schoongemaakt. Het leek er nu allemaal uit bij Ayla.
We hadden besloten om het in twee delen te rijden, en hadden een Airbnb geboekt in Millau. Na ongeveer 11 uur rijden kwamen we aan.
We hebben ons even opgefrist en zijn lekker uit eten geweest. Een van de redenen dat ik in Frankrijk ben gaan wonen is het eten, want mijn hemel die fransen kunnen daar van genieten.
We hadden een top driegangenmenu en natuurlijk een wijntje daarbij. Zoals dat tussen zussen kan gaan raakte we in een discussie die bij de familie Brouwer nog al heftig kan zijn. Mijn lieve zus maakte zich toch wel zorgen, en zei oprecht dat ik een keer voor mijzelf moet kiezen. Nog een reden dat ik naar Frankrijk ben gaan verhuizen. Ik heb altijd voor mensen gezorgd en dan wil ik mijzelf wel eens vergeten. Na de tranen, besef ik dat ik enorm veel mazzel heb mijn met familie.
Na een goed nachtje slapen hebben we het een dagje lekker rustig aan gedaan, gewandeld met de honden en weer heerlijk genoten van een menu du jour. Het begon nu wel een beetje te kriebelen, nog maar 1 dag. We zijn lekker op tijd naar bed gegaan om de volgende dag op tijd op te staan.
Aangezien we nog maar 3 uurtjes moesten rijden zijn we gestopt in Perpignan. Ik moest nog wat dingen regelen bij Orange, een telefoonmaatschappij, vergelijkbaar met KPN in Nederland. Helaas komt hier ook weer naar voren dat als je niet aan de regels voldoet je niks kunt. Ik had een frans bankaccount nodig, en die kon ik pas openen als ik bij de notaris was geweest. Dus helaas nog geen internet. Op naar Leroy Merlin, de auto zat nog niet vol genoeg, dus hebben we het echt helemaal vol gepropt met verf. Er moet nog een kamer worden gerealiseerd op de derde verdieping.
Daarna zijn we naar het huis gereden, om alles nog officieel te controleren. Toen we aankwamen, stond een boel van de inboedel nog buiten en Maria en Arthur waren druk bezig. We hebben ze even snel gedag gezegd, en ik heb het huis gecontroleerd. Er ging toen van alles door mij heen, over een uur is dit huis van mij, WAUW!
Voordat we naar de notaris zijn gegaan moest ik nog langs de verzekeringsmaatschappij gaan, omdat hier als je een huis koopt, je het huis meteen moet verzekeren. Voor de verandering lag hier alles netjes klaar volgens afspraak, want totaal niet Frans is, dus ik was blij. Op naar de notaris, afspraak 5 uur.
Wij zaten daar netjes, Mama Loe, Trudi, Ayla, Jacky en ik. 17:10... nog niemand, onderhand ben ik wel gewend aan de franse kwartiertjes, maar ik was zenuwachtig en enthousiast. Om 17:15 kwam Arthur binnen lopen, maar nog geen notaris. Eindelijk om 17:30 stond ze daar alsof er niks aan de hand, Bonne soir. We liepen met ze alle naar boven, we hebben de contracten doorgenomen, het was een zeer gevatte vrouw, met opmerkingen die net op het randje zaten. Maar daar was toch echt het moment. Ik ben de eigenaar van: "La Perle des Montagnes"
Comments